Seramik Tarihi

İnsanın Yeni Taş (Neolitik) Devri’nde tarıma ve dolayısıyla yerleşik düzene geçmesi arasında en önemli buluşlarından birisi de seramik üretimini gerçekleştirmesidir. Erken Tunç II Dönemi’nde hızlı çarkın kullanılmaya başlaması ile seramik sanatı bir endüstri halini almıştır. M.Ö.I. bin içinde ise figürlü ve konulu üretim yoğunluk kazanmıştır.

Seramik pişirilmiş topraktan yapılan ve pişirildiği için sağlam olan araç gerecin genel adıdır. Seramiğin ana maddesi kildir. Üretim aşamasında kille karıştırılan çeşitli katkı maddelerinin su ile çamur haline getirilmesi, daha sonra elde, çarkta ve kalıpta biçimlendirilmesi ve kurutulup pişirilmesi sonucunda elde edilen her türlü nesne bu tanıma girmektedir. Başlangıçta sadece güneşte kurutulan kil daha sonraki devirlerde fırınlanıp boyanarak bazen günlük kullanım eşyası bazen de bir sanat eseri olarak üretilmiştir.

Seramik, Türkçe’ye Fransızca “ceramique” adı ile girmiştir. Seramik deyimi köken olarak Yunanca “çömlekçi” anlamındaki “Keramos” kelimesinden gelir.

Seramik ürünler, üretildikleri dönemin kullanım gerecidirler. Günümüzde ise, arkeolojik yüzey araştırmalarında toprak altındaki yerleşim hakkında bilgi vermesi bakımından önemli belge niteliği taşırlar. Kazılar sırasında ele geçen seramik ürünler ise, daha geniş anlamda diğer yerleşim merkezleri ile olan ilişkileri ortaya koyması ve buna bağlı olarak kültür tabakalarının tarihlendirilmesine yardımcı olan verilerdir.

Özellikle M.Ö. 7.,6. ve5. yüzyıllarda üretilen ve üzerinde çeşitli figürlü anlatımların bulunduğu seramikler toplumların sosyal yaşamları, dinleri, gelenekleri, mutfak kültürleri ve sanatları hakkında bilgi veren kaynak olma özelliği gösterirler.